صـــدای پــــای بهــــار...

صدای پای تو می آید

از جاده ای که

بوی نامحسوس بنفشه می دهد !

 و عطر شکوفۀ سیب...

تمام مردم شهر

در تکاپوی گذران یک فصل

و در همهمۀ بی وقفۀ عبور عابران

خود را هلاک کرده اند ...

نگاه می کنم به َرد پای دخترکی که

کفشهایش بند نداشت

و چشمان معصومش

هنوز ماشینها را می پایید!

مردی شتابان رد می شود

چند ماهی قرمز ،میان یک ُتنگ بلور

و سبزه ای تازه جوانه زده

دستهایش  را سخت گرفتار کرده.

خاطرات کودکی سر می زندبه افکارم

و امتداد پیدا می کند

 تا کنار یک ر ومیزی ترمۀ قدیمی

یاد گار مادر بزرگ...

وقتی  هر سال

قرار بود سفرۀ هفت سین شود

بوی سیب  و سنجد می  گرفت

و عطر سنبل...

کنار پله های سنگی خانه

 کفشهای  ورنی سفید

وسوسه ام می کرد برای رفتن

به خانۀ آنها که دوستم داشتند...

بوسه هایشان تدارک گونه هایم  می شد

و من  با اَ خمی کودکانه

جای لبهایشان را

از صورتم

پاک می کردم ...

 دلتنگ گذشته ها شده ام

و شادی  گم شده در غبار زمان.

کاش می شد برای دقایقی

بر می گشتم به همان خانه

که هنوز هم در خوابهایم

خاطراتش  ،

تکرار می شود... 

نام شعر : صــــ ــدای  پـــ  ـــای بهـــ ار ...

« تازه ترین سروده ام  در تاریخ بیست  اسفند ماه نود «